Έτσι σήμερα ο Παπα Μιχάλης θα χτυπήσει τη καμπάνα γι’ αυτόν τον θαρραλέο στρατιώτη του Κυρίου και θα καλέσει τους χωριανούς να θυμηθούν όλοι μαζί τη θυσία ενός ανθρώπου που πίστεψε σε μια ζωή υπερβατική , μη συγκρίσιμη με τη θνητή ζωή.
Αυτή τη ζωή την απλή που έβγαλε σήμερα το πρωί από το ζεστό στρώμα τη μπάμπω και την οδήγησε έξω από ντάμι (αχυρώνας/αποθήκη) να πράξει κάτι απόκοσμο και μη κατανοητό στη κοινή λογική. Είναι περίεργος εξάλλου ο τρόπος που πολλές φορές σκέφτονται οι άνθρωποι. Τις περισσότερες φορές οι πράξεις ακολουθούν τα σενάρια του μυαλού τα οποία είναι αποκύημα πολλών πληροφοριών μα και συγκυριών μαζί. Δεν θα ήταν κι εκτός πραγματικότητας να σκεφτεί κανείς πως μια τελική πράξη αρκετές φορές είναι συν αποφασισμένη ήδη και κυκλοφορεί μέσα από το DNA μας από γενιά σε γενιά. Κάπως έτσι διαμορφώνονται στη πάροδο του χρόνου τα ήθη κι έθιμα. Το τελικό μόρφωμα με το οποίο κάποιος έρχεται σε επαφή ίσως και να μη θυμίζει σε τίποτα την αρχική του προέλευση αλλά κι ούτε τη πρωτεύουσα χρηστικότητά του. Αυτή είναι και η μαγεία της ζωής . πλάθεται ,ανακατασκευάζεται συνεχώς χωρίς ποτέ να μένει στάσιμη όπως διαπίστωσε κάποτε κι ο περίφημος σοφός Ηράκλειτος. Αυτή η παράξενη πληροφόρηση που μετατράπηκε σε ένα αλλόκοτο έθιμο έκανε τη μπάμπω σήμερα να σφάξει τον κόκορα , να αφαιρέσει το κεφάλι και τα πόδια του και σαν μια κακιά μάγισσα των παραμυθιών να αρχίσει το ανατριχιαστικό κέντημα. Κόκκινη κλωστή και βελόνι τα σύνεργα. Παίρνει και δένει η γιαγιά τα πόδια με τη κλωστή και τα κρεμάει στο καρφί δίπλα εκεί στη πόρτα του αχυρώνα, Μετά έρχεται η σειρά του κεφαλιού και το παράξενο εγχείρημα συνεχίζεται . Σαν φλογίτσες κρέμεται η κλωστή περασμένη στο μεγάλο βελόνι.. Η μπάμπω αρχίζει να ράβει .Πρώτα τα μάτια και μετά τα αυτιά .Ακολουθεί τελευταίο αλλά όχι ευκαταφρόνητο το στόμα ενώ παράλληλα βγαίνουν από το στόμα της οι στίχοι ,ρυθμικοί κάτι σα τραγούδι” Ράβω του λύκου τα μάτια , να μη βλέπει , του λύκου τα αυτιά να μην ακούει και του λύκου το στόμα να μην τρώει “ . Τούτο το λέει τρεις φορές ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει το ιδιότυπο κεντίδι. Μετά αφού τελειώσει το κρεμά κι αυτό στο ίδιο καρφί αντάμα με τα δεμένα πόδια. Θα μείνουν εκεί μερικές μέρες με τη κόκκινη κλωστή δεμένα και φιμωμένα
Νιώθοντας ικανοποιηση κατευθύνεται τώρα προς στο σπίτι .Έχει προσφέρει αυτή τη μικρή πινελιά αφοσίωσης στο θεσμό της οικογένειας διατηρώντας ένα έθιμο που θέλει να πραγματοποιείται με σκοπό να προστατεύει ειδικά τα αντρικά μέλη του σπιτιού τα οποία εκτελούν τις αγροτικές εργασίες του φθινοπώρου. Μέχρι στις 25 Νοέμβρη τη γιορτή της Αγίας Αικατερίνης πρέπει να έχουν σπαρθεί τα σιτηρά . Από τα κοντινά βουνά οι λύκοι παραμονεύουν έτσι τα “ μαγικά” της θα ξορκίσουν κάθε κακό που μπορεί να τους επιβουλεύεται όλες αυτές τις ώρες που εκείνοι δουλεύουν στα χωράφια .Αχ αυτή η ζεστή αγκαλιά της γης πόσο πολύ μοιάζει με την απλόχερη καρδιά της μπάμπως .Μέσα της κάθε σπόρος σιγά σιγά δυναμώνει μέχρι να έρθουν τα πρώτα ανθίσματα της άνοιξης Τότε που πρασινίζουν οι τόποι από τα φρέσκα στάρια και τις φυλλωσιές των δέντρων ,που γεμίζουν μυρωδιές οι αυλές από τα λούλουδα και αντιλαλούν οι πλαγιές από το κελάηδισμα των πουλιών.. Τότε που ανθίζουν κι οι καρδιές των ανθρώπων.
Φτάνει στη πόρτα της μικρής κουζινούλας ,κοντοστέκεται ….
Σκέφτεται να ντυθεί και να σύρει τα πονεμένα της πόδια μέχρι την εκκλησία. Βγάζει τη πιστίρκα (η ποδιά που φορούν οι γυναίκες στη κουζίνα) και την ακουμπά στη μικρή αυτοσχέδια κρεμάστρα πίσω από τη πόρτα.Βάζει ένα κούτσουρο στη φωτιά και κάνει το σταυρό της …
Ο ήχος της καμπάνας .. Ο παππούλης τους καλεί στο σπίτι του Θεού ,,Σήμερα θα τους μιλήσει για έναν στρατιώτη που είχε περίσσια χάρη κι ανδρεία...
«Διήλθομεν διά πυρός και σιδήρου και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» (Ψλμ. 65,12)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου