Ένα παιδικό βλέμμα σκεπασμένο από νεκρές πέτρες,
σπατάλησε τόσο καιρό σε όνειρα
ταξίδι μες το φως
η λάμπα του δωματίου κι αυτή έσβησε
τα οράματα πέταξαν σ άλλη γειτονιά αγγέλων
εδώ μόνο αποκαΐδια
κι ανάσες που σπέρνουν θάνατο .
Αφουγκράζεται
ΤΟ ΘΝΗΤΟ ΤΗΣ ΚΟΡΜΙ
ανήμπορο
γεμάτο πληγές μα τούτο που αιμορραγεί πιότερο είναι κείνες
οι μικρές σκέψεις
που ένα βράδυ ξεπετάχτηκαν από τα βάθη της ψυχής .
"Θαρρείς λοιπόν πως είσαι ένα φτερό λευκό και πας ψηλά πολύ ψηλά,
εκεί που ο ουρανός παύει να είναι από σκόνη κι οσμή όπλων ,
εκεί που το γαλάζιο είναι θάλασσα κι εσύ κολυμπάς αντάμα με το κύμα,
εκεί που τα αστέρια είναι νησιά όπου ξαποσταίνεις,
εκεί που ανασαίνεις Θεό και όχι μουχλιασμένα υπόγεια...."
Τούτο το φτερό ξέφυγε σήμερα απ τα σιντρίμια ,το βλέπεις ν απομακρύνεται ,να ακολουθεί τα όνειρα...
τώρα πια βρίσκεται πάνω από τους καπνούς
ψηλά πολύ ψηλά ....
κρίμα το συνεπήρε η μαγεία της θάλασσας και ξέχασε να στείλει
μια ανάσα ζωής εδώ κάτω,
Εδώ,
Κάτω απ τις πέτρες !
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου