Γράφει :Ηλίας Σκουλάς
Ημερομηνία δημοσίευσης : 17/01/2011Στην Εθνική οδό τα πράγματα ήταν ήσυχα. Η ώρα μέχρι να φθάσω στη Λαμία πέρασε γρήγορα. Η ανυπομονησία όμως να φθάσω στο Δομοκό,
όπου είχα ραντεβού με φίλους απ' όλη την Ελλάδα ήταν μεγάλη. Έτσι τα λίγα χιλιόμετρα του γεμάτου επικίνδυνες στροφές δρόμου μου φάνηκαν πολλά.
Μας είχε καλέσει για φαί, καλό κρασί και τσίπουρα ο οινοπαραγωγός και πολύ καλός μου φίλος Βάιος Γκανής. Τα ιστορικά χώματα της ευρύτερης περιοχής δεν τα είχα γνωρίσει στο παρελθόν. Γι' αυτό και η κωμόπολη του Δομοκού μου έκανε εντύπωση τόσο για τον τρόπο που ήταν χτισμένη - έμοιαζε με νησί - όσο και για την αμφιθεατρική του θέα στον θεσσαλικό κάμπο.
Τον Βάιο τον γνώρισα το καλοκαίρι, όταν εκπροσωπώντας το "Νηστικό Αρκούδι" είχα μαγειρέψει για αρκετές χιλιάδες Αθηναίους στην πλατεία Συντάγματος, στην έκθεση για τα γεωργικά προϊόντα της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος. Μερικές φορές με κάποιους ανθρώπους δημιουργείται μια αλλόκοτη χημεία και από τότε γίναμε αχώριστοι φίλοι. Όταν το καλοκαίρι με κάλεσαν στην γιορτή του κρασιού στο Ρέθυμνο ήρθε μαζί μου και εκεί του γνώρισα δυο καλούς μου φίλους. Τον ξενοδόχο (Venetto) εστιάτορα και wine guru Γιάννη Προκοπάκη και την καλή μου φίλη - οινολόγο - Αργυρώ Πετράκη. Έτσι πήραν κι αυτοί το πλοίο απ' την Κρήτη και ...ανηφόρισαν για Δομοκό. Ο Χρήστος Σοκόλης (Fresh), η Κατερίνα Διαμαντοπούλου (περιφερειάρχης Στερεάς), ο Γιάννης Γρανίτσας, ο Νίκος Καρακατσάνης, ο Σπύρος Βασιλόπουλος, η Τόνια Αντωνίου, ο Κρις Σπύρου, πρώην γερουσιαστής των ΗΠΑ, πρόεδρος των Δημοκρατικών στη γερουσία και νυν πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής ένωσης, και άλλοι πολλοί και καλοί φίλοι του Βάιου και δικοί μου, βρεθήκαμε εκεί. Στην κεντρική πλατεία του Δομοκού, προκειμένου να τιμήσουμε τον φίλο μας για την πρόσκληση, και να περάσουμε λίγες ώρες μακριά από την παλαβωμάρα της καθημερινότητας.Το ιδιόμορφο κονβόι άρχισε να κατηφορίζει προς τον αχανή σαν πέλαγος Θεσσαλικό κάμπο. Προορισμός το χωριό Βαρδαλή, όπου βρίσκεται και το οινοποιείο των οίνων Γκανή όπου θα ξεπεζεύαμε.
Μια τεράστια τέντα είχε στηθεί στη μέση του δρόμου λίγα μέτρα από το μικρό, κουκλίστικοοινοποιείο. Από κάτω υπήρχαν στρωμένα τραπέζια με μπουκάλια από τα κρασιά του Βάιου. ΑRX, Aφήλειον και Περιήλειον ήταν εκεί για να συνοδέψουν τα τοπικά εδέσματα....! Λάθος. Τα κρητικά εδέσματα. Ναι καλά διαβάσατε. Τεράστια καζάνια άρχισαν να βράζουν κρέας διότι θα έφτιαχνα γαμοπίλαφο και ανάψαμε φωτιές στη μέση του δρόμου για να ψήσω για τους καλεσμένους του φίλου μου, Ανωγειανό αντικριστό αρνί. Η μουσική ήταν κι αυτή κρητική. Πρέπει να είναι το πρώτο κρητικό γλέντι που έχει ακούσει ο κάμπος. Ένας κάμπος που και τι δεν έχουν δει ...τα μάτια του. Νορμανδούς κατακτητές, Βυζαντινούςαξιωματικούς που ήρθαν να τον απελευθερώσουν, Τούρκους, Έλληνες. Ε! Τώρα είδε και άκουσε κρητικό γλέντι. Με ντόπια κρασιά και τσίπουρα όμως, τα οποία πραγματικά έκαναν τη διαφορά.
Ο Γκανής, ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στο εξωτερικό για πολλά χρόνια, λατρεύει το κρασί και πολεμάει για το εμφιαλωμένο κρασί. "Ηλία, δεν μπορώ να το βάλω το κρασί σε σακκούλες και ασκούς, το λυπάμαι" μου λέει και τον καταλαβαίνω. Εδώ που τα λέμε η εικόνα των στρωμένων τραπεζιών - κυριολεκτικά μέσα στα χωράφια - με τα εμφιαλωμένα κρασιά και τα ποτήρια γευσιγνωσίας επάνω, ήταν εντυπωσιακή και έτσι πρέπει να βλέπουμε τα πράγμα όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τη γαστρονομία και το κρασί.
Ο συννεφιασμένος ουρανός, η μυρωδιά του χώματος, η υγρασία, τα καμμένα ξύλα, τα παιδιά που παίζαν ανέμελα και οι άντρες κι οι γυναίκες μια παρέα μ' ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να περιμένουν πότε θα βγάλω επιτέλους! το αντικριστό, δημιουργούσαν μια εικόναΘεοτοκόπουλου. Μεσαιωνική. Επιστροφή στις ρίζες, θα την έλεγα εγώ. Τελικά βγήκε και τοψητό κρέας, γιατί το γαμοπίλαφο και το βραστό είχαν εξαφανιστεί προ πολλού, και όλοι παραδόθηκαν για άλλη μια φορά στην υπέροχη, πρωτόγονη γεύση του παλαιού κρητικού εδέσματος.
Κάπως έτσι περάσαμε ένα υπέροχο διήμερο στην ευρύτερη περιοχή του Δομοκού και του θεσσαλικού κάμπου. Με τα καλά κρασιά του Γκανή, με σπιτικό φαγητό, με γέλια, πειράγματα, χωρίς μιζέρια και κατήφια στην οποία μας βυθίζουν κάνοντάς μας ψυχολογικό ευνουχισμό όσοι καλοί άνθρωποι ασχολούνται με το...καλό μας, εδώ στην πόλη. Με βόλτα πάνω στη γη, με πανηγύρι και κλαρίνα - περάσαμε ένα αξέχαστο κλαρινοπάρτυ σε παρακείμενο του Βαρδαλή χωριού όπου τραγούδησα κιόλας στο κοινό που παραληρούσε. Έτσι έχοντας κάνει καινούργιους φίλους αλλά και γνωρίζοντας καλύτερα τους παλιούς, σιωπηλός αλλά γεμάτος, πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Μετά από λίγη ώρα όλα όσα σας περιέγραψα έμοιαζαν με όνειρο. Επέστρεφα στην Αθήνα γνωρίζοντας ότι ήταν λίγο και δεν μ'έφτασε, ήθελα κι άλλο. Η παρηγοριά μου ήταν ότι με τον Βάιο και τους φίλους μας ετοιμάζουμε την επόμενη συνάντηση. Που θα είναι αυτή δεν έχει και μεγάλη σημασία, όπως δεν έχει κι αν το φαί θα είναι κρητικό ή μακεδονίας. Σημασία έχει να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να μοιράζεσαι πράγματα μαζί τους, και εγώ αισθάνομαι πως ξέρω...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου