Το πρόσωπο της αλήθειας του θεού στο βλέμμα ενός ανθρώπου

Πριν απο πολλά  χρόνια  δημοσίευσα μια προσωπική εμπειρία  σε ενα παλιό μου blog .

Επειδή τον τελευταίο καιρό πολύς ο λόγος περί τα θέματα της θρησκείας αναδημοσιεύω εδώ (με λίγες τροποποιήσεις ) τη ταπεινή μου προσέγγιση ...τίποτα δεν έχει αλλάξει μεσα σου για κεινη τη πρώτη συνάντηση με τον παππούλη Ανανία Κουστένη που παρόλα τα προβλήματα υγείας του ο Θεός του δίνει ακόμα τη δύναμη εκείνη ωστε να συνεχίζει το δικό του έργο στον κοσμο..(http://www.ananiaskoustenis.org/)


Ο παππούλης Ανανίας των Εξαρχειων

26-10-08

Ξημέρωμα Κυριακής βαδίζουμε μες στη νυχτιά .Η ωρα 5.15 κι η

πόλη λαγοκοιμάται. Σαββατόβραδο βλέπεις ! Σκουντουφλάμε σε ξενυχτισμένους

περαστικούς και σε ανθρώπους του

νυχτοκάματου. Ένα λεωφορείο που περνά μας θυμίζει με το φωτεινό ηλεκτρονικό του

μήνυμα πως σήμερα είναι μερα γιορτινη «Χρόνια πολλά Δημήτρη -Δήμητρα». Είναι όμορφο 

το πρωινό ,όταν έχει έναν σκοπό. Όταν βαδίζεις και γνωρίζεις που πας ...;και

σήμερα τούτο το ελαφρώς βιαστικό περπάτημα είχε προορισμό!

Το ταξί σταμάτησε στη Πατησίων.Επιβιβαστήκαμε .Οι δρομοι

σχεδόν έρημοι, κάπως αγουροξυπνημένοι μου φάνηκαν .Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στον προορισμό μας .

«Θα πάμε σε μια εκκλησιά» ,μου χανε πει . Το λεωφορείο σταμάτησε στην αρχή ενός

πεζόδρομου, στα Εξάρχεια, ο οποίος κατέληγε σε πολλά σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο λόφο . Δεν είμαι ο κλασική

θεοφοβούσα ,δεν νιώθω καν το νόημα του καλού Χριστιανού .Η σχέση μου με το Θεό είναι

τόσο ιδιαίτερη που εύκολα κανείς θα με περνούσε και για άθεη. Ωστόσο ζω με την

αλήθεια που κρύβω επιμελώς μέσα μου .Τις ερμηνείες των πιστεύω μου συνήθως τις κρατώ

σε ένα μικρο ντουλαπάκι στα βάθη της ψυχής μου . Όχι για κανέναν άλλο λόγο μα

για κείνον τον τόσο απλοϊκό. Πώς να ερμηνεύσεις

Εκείνο που κι εσύ δε μπορείς να

εξηγήσεις με λόγια. Οι μεγάλες αλήθειες

δυστυχώς πως μπορούν να αποτυπωθούν με λέξεις;  Τουλάχιστον εγώ

αδυνατώ να το πράξω.

Βγαίνοντας από το ταξί πήρα λάθος προορισμό .Φυσικό για

κάποιον που δε γνωρίζει πέρα απ αυτά που είχε δει μέχρι τότε στη ζωή του. Με το

βλέμμα μου από το παράθυρο ,όσο με βοηθούσε και το σκοτάδι, λίγο πριν βγω ήδη είχα τσεκάρει το μέρος . Έτσι πήρα την

πρωτοβουλία και με άνεση ξεκίνησα να βαδίζω με προορισμό τα σκαλιά. Κάπου θα φανεί η εκκλησία ,μιλούσα στον εαυτό μου .Κάπου εκεί πάνω στο λόγο ίσως .. Οι φωνές με

σταμάτησαν. «Ει ...;.που πας ;από δω ,από δω» ...;». Με απορία άρχισα να ελέγχω τα

κτίρια. Μα τι μου λένε πλάκα μου κάνουν .. «Που; που είναι γιατί δε τη βλέπω;».Σα

χαζή προσπαθούσα να διακρίνω την εκκλησιά ,μα μάταια . «Εδώ από κάτω» μου

απάντησαν οι φωνές μ ένα στόμα. Συννενοημένοι είναι λέω, σίγουρα μου κάνουν πλάκα. Το

σημείο που μου έδειχναν ήταν στην άκρη του πεζόδρομου .Μια πόρτα χωμένη σχεδόν

κάτω από σκαλοπάτια του πεζόδρομου και κρυμμένη απο πυκνή συστάδα φυτων η οποία επιπλέον ανήκε  στη τετραώροφη γκρίζα κι άχαρη κατα τ άλλα  γωνιακή πολυκατοικία .

Χαμογελάω σαν την έξυπνη λοιπόν και απαντώ «ναι καλά ! άντε πείτε μου που είναι

μη με κοροϊδεύετε..».

Η επιμονή τους ωστόσο ταυτόχρονα με το σοβαρό και λίγο αυστηρό ύφος τους  με κάνει να τους ακολουθήσω και να που βρίσκομαι να

ανεβαίνω μια κυκλική τσιμεντένια σκάλα που κατέληγε στον πρώτο όροφο της «πολυκατοικίας».

Από την είσοδο ήδη η έντονη μυρωδιά του

λιβανιού άρχισε να ξεθολώνει το μυαλό .Μόλις φτάσαμε στο τέρμα της σκάλας με τα 

μανουάλια και τα αναμμένα κεριά ,βεβαιώθηκα .Πρόκειται πράγματι για

εκκλησία. Η κακομαθημένη λοιπόν άρχισε να παρατηρεί το χώρο και να τον

συγκρίνει .Όλα μου φαίνονταν πρωτόγνωρα ,ανορθόδοξα θα τολμούσα να πω. Αμέσως όπως κάνουν όλοι οι αδαείς έβγαλα το συμπέρασμα στα υπόγεια του μυαλού μου .Μάλλον πρόκειται για αίρεση ,αυτό ξεφεύγει από τη  κλασική εικόνα ενός ορθόδοξου εκκλησιάσματος. Σίγουρα πρόκειται για κάποια παραθρησκευτική οργάνωση .Με όλα αυτά στο μυαλό αλλά επιπλέον με περισσότερη και πλεονάζουσα περιέργεια άρχισα να παρατηρώ τα πάντα , όλες τις λεπτομέρειες που για μένα φαίνονταν τόσο ξένες συσχετίζοντάς τες με τη μέχρι τότε γνώση μου. 

 Μικρός ο χώρος της εισόδου όπου συνωστίζονταν

οι πιστοί για ν ανάψουν τα κεριά τους .Λιτός κι απέριττος ..σχεδόν άδειος . Ανεβήκαμε

άλλη μια σκάλα .Φτάσαμε στον εξώστη που

είχε το σχήμα Π.  Καρέκλες τον πλαισίωναν και άφθονες εικόνες μικρές και μεγάλες

,ακατάστατα ακουμπισμένες  έτσι απλά στα εσωτερικά περβάζια και μάλλον με τυχαία σειρά. Κάποιες άλλες ήταν τοποθετημένες στους πλαϊνούς τοίχους . Τίποτα

από τα μεγαλεία που συνήθισα να βλέπω στις άλλες  εκκλησίες που μέχρι τότε είχα επισκεφτεί . Τίποτα αστραφτερό και λαμπερό ή περίτεχνο. Αντίθετα

στο ημίφως όλα φαίνονταν επιπλέον σκοτεινά .Μόνο εκείνα τα πρόσωπα των

αγίων στις τοιχογραφίες μου ήταν κάπως οικεία. Είναι το ίδιο σκυθρωπά , σκέφτηκα . 

Το ιερό μια στάλα..ίσα που ξεχώριζαν οι δυο πόρτες του .Κανένα τέμπλο δε το στόλιζε.

Η λειτουργία άρχισε . Διέκρινα δυο φωνές . Μια

ψιλή που ανήκε στον μοναδικό ψάλτη και μια βαθιά βραχνή σχεδόν απόκοσμη που υπέθεσα -μα δεν μπορούσα να δω -πως

 άνηκε στον παππούλη Ανανία. Ο χώρος δεν ήταν τετράγωνος κι αδυνατούσα να έχω καλή οπτική εικόνα

από κει που ήμουν, όσο κι αν προσπαθούσα. Έβλεπα μόνο από το στέρνο και κάτω ...;το

ράσο μέχρι τα πόδια. Μ' είχαν ενημερώσει για τον παππούλη ,πως είναι άρρωστος και

δυσκολεύεται κομμάτι ν αντεπεξέλθει. Μα η φωνή που άκουγα τώρα δε πρόδιδε 

κανένα τέτοιο σημάδι κι άρχισα ν αμφιβάλλω εάν ήταν ο ίδιος που έψελνε. 

Στ αυτιά μου η φωνή έφτανε τόσο σταθερή και δυνατή που έψαχνα την κατάλληλη στιγμή

ώστε να ρωτήσω για να το επιβεβαιώσω. Μα κείνη η στιγμή

αργούσε κι η απόλυτη ησυχία μ εμπόδιζε να ικανοποιήσω τη περιέργειά μου. Πολλοί  οι πιστοί μα ίχνος θορύβου. Κι έτσι σιωπούσα. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι τελικά να μου το  επιβεβαιώσουν κι αυτό πάλι μόνο μ ένα νεύμα .  Τα λόγια

του ακούγονταν ξεκάθαρα μα λίγο ασυνήθιστα για μένα σχεδόν ξένα . Οι

παπάδες που είχα ακούσει μέχρι σήμερα να ψάλλουν ήταν συνήθως λίγο βιαστικοί

,πολυλογάδες με μια χρεία φωνής αυστηρή και ύφος ιεροεξεταστή.

Εδώ όλα ήταν αλλιώς. Ακόμα και οι πιστοί έμοιαζαν

διαφορετικοί. Αμίλητοι σα λυπημένοι κάθονταν ή σηκώνονταν όρθιοι ακολουθώντας

την τυπολατρία του κάθε ψαλμού . Δεν ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι ο καθένας τους παρά ένα σύνολο ,ένα σώμα. Στο

μυαλό μου ήρθαν μνήμες από το βιβλίο των θρησκευτικών μου όταν πήγαινα σχολείο.

Οι χριστιανοί στα ρωμαϊκά χρόνια κατέφευγαν στις κατακόμβες για να λατρέψουν

τον Κύριο τους. Εκεί η αγάπη ξεχείλιζε γιατί όλοι ήταν σαν Ένας. Λειτουργούσαν

σαν ομάδα ώς ενιαίο σώμα και πυρήνα

την πίστη τους . Αυτή η εικόνα μου ρθε κείνη τη στιγμή στο νου. Μια αναλαμπή

που φώτισε κι άλλες σκέψεις. Οι συνειρμοί αναπόφευκτοι καθώς δε μπορούσα να

συγκεντρωθώ όσο κι αν προσπαθούσα. Τα μάτια ασυνήθιστα συνέχιζαν να περιεργάζονται όλες τις λεπτομέρειες του χώρου,

ασταμάτητα σχεδόν  και τούτο χειροτέρευε την κατάσταση μου. Ένιωθα λίγο - πολύ ξένη σ αυτό

το Σώμα. Αποκομμένη μα και συνάμα τόσο κοντά τους. Τι να ζητούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συναθροίστηκαν εδώ μέσα και μάλιστα τόσο νωρίς το πρωί ,ξημερώματα, αφήνοντας τη ζεστασιά του ωραίου τους κρεβατιού ; Ξύπνησαν από τα άγρια χαράματα  κι έτρεξαν μες στο

σκοτάδι ν ακούσουν ψαλμωδίες . Και τότε απαντήσεις -δικά μου συμπεράσματα- άρχισαν

να ξεδιπλώνονται. Με γνώμονα πως η πλειοψηφία των πιστών αποτελούνταν από νέους

ανθρώπους άρχισα να βλέπω μιαν  αλήθεια.

Σε τούτη τη πόλη που όλοι λατρεύουν και μισούν ταυτόχρονα η ελπίδα κρύβεται στα

πιο απίθανα μέρη. Όταν ζεις στο χάος μοιάζεις με πυγολαμπίδα .Το φως σε τραβάει

σα μαγνήτης κι εσύ απλά πρέπει ν

ακολουθήσεις τη μοίρα σου.

 Το

πρόβλημα υπάρχει όταν τούτο το φως είναι τεχνητό .Μπορεί να σου κάψει τα φτερά να

σ αφανίσει . Μα όταν αυτό το Φως προέρχεται από φυσική πηγή , τότε είναι ζωή και του

οφείλεις χάρη. Στη μεγαλούπολη θαμπώνεσαι .Όπου κι αν κοιτάξεις οι φωτεινές

πινακίδες σε στραβώνουν. Αναζητάς λοιπόν

το ημίφως .Το εύχεσαι ! Θες να

ξεκουράσεις τους αμφιβληστροειδείς σου γιατί αλλιώς μπορεί να τυφλωθείς! Σ΄αυτή τη πόλη η

μοναξιά είναι βαριά .Όσο  δυνατός κι αν νοείσαι θα κουραστείς εν τέλει  κάποια στιγμή απ το αβάσταχτο

φορτίο της . Χρειάζεται λοιπόν να το εναποθέσεις κάπου κι αν μπορέσεις μάλιστα να το ξεφορτωθείς εντελώς . Γι' αυτό

χρειάζεσαι βοήθεια. Ένα χέρι να πιαστείς . Μια ψυχή ν ακουμπήσει στη δική σου ,

να την αφουγκραστεί και να αισθανθείς τη ζεστασιά της. Σε τούτη τη πόλη που

παλεύεις με τις χίμαιρες ανώφελα κι οι μέρες της είναι τόσο αφόρητα ίδιες και μονότονες  Αναζητάς

μια κουβέντα ως παρηγοριά να σου απαλύνει τη συνείδηση. Να σου κρατήσει συντροφιά στις αμφιβολίες σου . Να σου δείξει

μια Οδό Σωτηρίας!

Το τονίζω ξανά  δεν είμαι  παιδί της θρησκείας ,

μα δε ξέρω πως αλλά θαρρώ ( ή έτσι τουλάχιστον μ αρέσει να νιώθω)πως μπορώ να «διαβάζω» σημάδια. Μάλλον τα πλάθω ...;αυτό θα ναι και τίποτα άλλο.

Η λειτουργία κύλησε

ομαλά κι ήρθε η ώρα του κηρύγματος. Αφού πρώτα μέσα από το ιερό τον ακούγαμε

καθαρά τον παππούλη και μάλιστα πολλές φορές να ζητά ταπεινά συγνώμη από όλους εμάς για τις αμαρτίες του.

Ο παππούλης Ανανίας  έλαβον θέση. Μίλησε για το Χριστό που έκανε ένα μεγάλο

ταξίδι για να φτάσει σε μια χώρα ώστε να λυτρώσει έναν δυστυχή από τα δαιμόνια

που τον βασάνιζαν. Τελικά τα δαιμόνια σώθηκαν κι αυτά αφού χύθηκαν στο σώμα κάποιων

γουρουνιών. Έπειτα ήρθε η ώρα του πανηγυρικού λόγου της ημέρας . Τίμησε τη

μνήμη του στρατηλάτη Αγίου αναφέροντας λεπτομέρειες από τον βίο του. Αναφέρθηκε

και στη Σαλονίκη με ευγενικά σχεδόν αγαπησιάρικα λόγια. Μίλησε σχεδόν σκληρά για τις

αξιώσεις των "γειτόνων" μας κι αφού μας ευχαρίστησε

απ τα βάθη της καρδιάς του όλους , μοίρασε το ψωμάκι . Όλοι  ένας ένας με

ευλάβεια και με υποδειγματική συμπεριφορά πέρασαν από μπροστά του. Σε όλους

έλεγε και μια ευχή. Δε πέρασε κανείς χωρίς να ακούσει και τη δική του.

Εκείνη τη στιγμη

άρχισα κι εγώ να ετοιμάζομαι για το φευγιό μα έβλεπα πως κανείς τους δεν έφευγε

. «Γιατί ; γιατί ;» ρωτούσα συνεχώς μέχρι που εκνεύρισα τον συνταξιδιώτη.

Ερμήνευσε την ερώτηση μου ως ανώφελη και βαρετή . Μα εμένα το σφάλμα μου είναι η

αχαλίνωτη περιέργεια και η βιασύνη να μαθαίνω τα πράγματα πριν εκείνα καν μου συμβούν . Κακό πράγμα δε ν αντιλέγω αλλά ... να που έτσι είμαι ! Είναι που οι άνθρωποι σαν εμένα πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα κι αυτό από φόβο μη τους ξεφύγει ο έλεγχος των πραγμάτων και βρεθούν μπρος του γυμνοί αφάσκιωτοι.  Ο φόβος που γεννά η μοναξιά του νου και των αισθήσεων.  Κείνο που σώζει, η τυφλή πίστη, απουσιάζει σε μένα και στο είδος των ανθρώπων που αντιπροσωπεύω. Μεις οι θεοί του εαυτού μας δε μπορούμε να εκλογικεύσουμε τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά όσων αφήνονται χωρίς ενδοιασμούς στα χέρια του θεού ή των εκπροσώπων του επί τη γης .

Τελικά κάθισα βουβή αλλά μες στη περιέργεια ώστε να δω τι θα επακολουθήσει. Είχαμε ήδη κατεβεί και

μεις από τον εξώστη και αποτελούσαμε πια όλοι μια μεγάλη παρέα.  Το «Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,,,» του

Ακάθιστου Ύμνου πλημμύρισε την αίθουσα . Έψελναν όλοι μαζί  και τόσο υπέροχα σα να 'ταν χορωδία! Άρχισα

κι εγώ να ψιθυρίζω μαζί τους μη κρύβοντας ωστόσο την αμηχανία μου. Μετά ο

ασπρομάλλης Ανανίας έδωσε το σύνθημα να ξεκινήσουν κάποιον άλλο ύμνο .Αυτόν

αλλά και τον άλλο που ακολούθησε δε τους είχα ξανακ9ούσει. 

Όμως οι πιστοί τους γνώριζαν περίφημα . Το μόνο που μπορώ να πω με

βεβαιότητα είναι πως ο τελευταίος ύμνος αναφερόταν στη Θεοτόκο κι εδώ ο

παππούλης έδειξε μια ιδιαίτερη προτίμηση. Μετά από τις παροτρύνσεις του το

έψαλλαν τρεις φορές!

Η λειτουργία τώρα πια πήρε τέλος! Μα όχι ! 

Τι περιμένουν ακόμη; Κι ο ίδιος με ένα φιλάρεσκο αλλά συμπαθητικό τρόπο αναφέρθηκε

σ αυτό . « Δε θα φύγετε;» .Το χαμόγελο του όμως έδειχνε πως γνώριζε. Κανείς δε

θα έφευγε αν δεν αποχωρούσε πρώτα  ο ίδιος !

Άρχισε λοιπόν να περνάει αμίλητος κι υποβασταζόμενος αυτή τη φορά -η

κούραση ήταν πια έκδηλη- ανάμεσα από το πλίθος που καρτερικά περίμενε την

αποχώρησή του και μια τελευταία προσωπική κουβέντα από τα χείλη του. Στο πρόσωπο του ζωγραφισμένη αχνά μια ευχαρίστηση . Όλοι περίμεναν

κι εύχονταν να τους απευθύνει έναν λόγο.

Εκείνος κοντοστάθηκε στον συνταξιδιώτη μου . Του μίλησε σχεδόν πατρικά -του χει

ιδιαίτερη αδυναμία- και κατόπιν η ματιά του καρφώθηκε σε μένα. Έσκυψα του

φίλησα το παγωμένο χέρι του και κείνος αφού με «μέτρησε» κανονικά για κάποια δευτερόλεπτα μου είπε επιτακτικά «

Πως σε λένε εσένα;» .  του απάντησα και τότε χρησιμοποίησε κείνη τη  γνωστή φράση σε όλους μας του αξιομακάριστου Χριστόδουλου  . "Ε λοιπον ...(τ' ονομά μου) ,εσένα σε πάω"  Χαμογέλασε κι

έφυγε αφού ευγενικά απέφυγε το πλήθος λέγοντας να μη το πάρουν προσωπικά αλλά

πως δε μπορεί να τους χαιρετήσει περισσότερους.

Κάποιοι με πλησίασαν ,άγνωστοι σε μένα και μου έλεγαν .μεγάλη ευλογία ο παππούλης δε μιλάει προσωπικά σε όλους. Ρώτησα κι έμαθα λοιπόν πως σπάνια απευθύνεται σε

κάποιον πιστό κι άλλο τόσο πως σπάνια ξεστομίζει τούτο που μου  είχε πει.

Εγώ πάλι κρατώ κάτι που είχε πει στη μέση του

κηρύγματος : « ο Θεός τους αγαπά όλους ..αλλά περισσότερο απ όλους εκείνους ..τους

αμαρτωλούς» ...;

Να σαι καλά παππούλη Ανανία ...;αποτελείς πραγματικά υπόδειγμα Ανθρώπου!

Τιμή μου που σ αντάμωσα  σ αυτή τη ζωή...

Share on Google Plus

About Ofenis

H αγάπη για τον τόπο μας είναι δείγμα πολιτισμού.Τίποτα δε μας ανήκει όλα είναι δανεικά και τα οφείλουμε στις γενιές που ακολουθούν..