Αντί-Χριστουγεννιάτικο μήνυμα

Τα Χριστούγεννα  είναι αναμφισβήτητα η πιο αγαπημένη γιορτή του χρόνου για μικρούς μα και μεγάλους που δεν έχουν πάψει να ονειρεύονται. Η καλλιέργεια των ψευδαισθήσεων έντονη κατά τη περίοδο αυτή των γιορτών κι είναι μάλλον κάτι που έχει ανάγκη ο άνθρωπος   για να ξεφύγει από τη μονοτονία της καθημερινότητάς του, γι αυτό ακριβώς και τις κατασκευάζει.
Ο θεάνθρωπος και το λιτό σκηνικό της γέννησής του αντιτίθεται σε κείνο που η ανθρώπινη ανάγκη δημιουργεί .  Όλη αυτή η πολύχρωμη και θορυβώδης  στολιστική παρέμβαση  που  η ανθρώπινη όραση αρέσκεται να προβάλλει στο οπτικό της πεδίο  τρέφεται και τρέφει  το ύφος μιας κοινωνίας πλήρως  καταναλωτικής.

Μέρος της βιτρίνας  ενός κόσμου τεχνητού με επίσης τεχνητή νοημοσύνη .Ο άνθρωπος προς πώληση κι αγορά του εαυτού του ταυτόχρονα. Μια παράσταση ,με ηθοποιούς τους ίδιους τους θεατές της.

Τούτο εξάλλου και το νόημα της ύπαρξής του για εκείνο τον πιστό. Ο Θεός κατασκεύασε το πλάσμα του στο κόσμο αυτόν για να μπορεί εκείνο να δημιουργήσει  με τη σειρά του κι αυτοβούλως το δικό του κόσμο. Και το δικό του κόσμο ο άνθρωπος το στόλισε ,το στόλισε υπερβολικά  κι όχι μόνο με άχυρα. Το γυμνό κορμί του ελάχιστα το ζεσταίνει πια μόνο η φύση. Το πρόσωπό του δε το φεγγίζει τ’ αστέρι του ουρανού μα  κροτίδες του  τρόμου και του όλεθρου .Τα εντυπωσιακά του βεγγαλικά  σκορπίζουν το θάνατο στην υφήλιο  και σε κείνους τους ανυπεράσπιστους  που ζουν ακόμα στ΄ άχυρα της μικρής σπηλιάς  του Θεού βάφοντάς τα με χρώμα γιορτινό ..το κόκκινο.

Τι πολυτέλεια πια το όνειρο μπροστά σ΄αυτή τη πραγματικότητα. Μπροστά σ αυτό το σκηνικό που δημιουργησε το  πολυαγαπημένο πλάσμα του Θεού. Μα όπως  πράττει κι ένας γονιός δε σταματά να το αγαπά και να ελπίζει. Ακόμα κι αν αυτό έχει διαπράξει το πιο θανάσιμο έγκλημα ,ακόμα κι αυτό δεν αξίζει την ίδια του τη ζωή. Ο γονιός παραστέκεται ..εκεί δίπλα του ..κοντά ..να κρατά τη ψυχή του ζωντανή . Γιατί σ΄αυτή και μόνο ελπίζει … σ΄αυτό το άυλο και χωρίς υπόσταση κομμάτι του εαυτού του. Σε κείνο που δεν αλλοιώνεται ούτε χάνεται ποτέ . Σ αυτό που αποτελεί τον ομφάλιο λώρο με τη μήτρα του Θεού. Η ψυχή του ανθρώπου , η θεϊκή αθανασία.

Γι αυτό υπομένει ο θεός ,σ΄αυτήν ελπίζει. Στη φυλακή του κόσμου το παιδί του συνεχίζει να εγκληματεί μα κείνος στέκει κι εύχεται στον εαυτό του .Μια ευχή να έρθει η μέρα της γιατρειάς . Να συνέλθει για να δει το αληθινό φως του αστεριού που τρεμοπαίζει  πάνω από τη μικρή σπηλιά.  Αλίμονο τα βεγγαλικά πανέμορφα φαντάζουν ,εκρηκτικά και φαντασμαγορικά. Σκεπάζουν τουτο το αχνό φως . Εως πότε ;;; Ακριβά και ευτελή κατασκευάσματα που τρεφουν τουτες τις ψευδαισθήσεις.

Ο ίδιος ο Θεός είσαι  αλλά δε το γνωρίζεις .Σα ξαναντύσεις το γυμνό σου κορμί με άχυρο και ζεσταθείς με τα άχνα των ζώων …τότε ίσως δεις και τα αστερι που λάμπει από πανω σου.

Share on Google Plus

About Ofenis

H αγάπη για τον τόπο μας είναι δείγμα πολιτισμού.Τίποτα δε μας ανήκει όλα είναι δανεικά και τα οφείλουμε στις γενιές που ακολουθούν..